Great Ocean Road

Co do zasady, lubię autostrady – drogi wygodne, szerokie, bez miliona skrzyżowań, którymi, przynajmniej teoretycznie, łatwo i wygodnie można dotrzeć z punktu A do punktu B. Są jednak takie wyprawy, gdzie nie do końca chodzi o to, żeby gdzieś dotrzeć, a bardziej o przyjemność przemieszczania się. Zdecydowanie najpiękniejszą drogą tego typu, jaką udało mi się zobaczyć, jest australijska Great Ocean Road.

Położona na południu kontynentu, w stanie Wiktoria, rozpoczyna się nieco ponad godzinę drogi z lotniska w Melbourne, w miejscowości Torquay i ciągnie się wzdłuż wybrzeża przez prawie 300 kilometrów aż do Warrnambool. Drogę wybudowali na początku dwudziestego wieku, w hołdzie swoim poległym kolegom, żołnierze, którzy powrócili cało z I wojny światowej. Trudno sobie wyobrazić piękniejszy pomnik. Po drodze mija się strome zbocza, niesamowite formacje skalne i zalesione tereny Parków Narodowych.

Teoretycznie można przejechać całą drogę w ciągu jednego dnia i widziałam w Melbourne oferty jednodniowych wycieczek przygotowanych przez lokalne biura, ale wydaje mi się, że dwa dni, to absolutne minimum, żeby móc się w pełni nacieszyć widokami. Nam wycieczka zajęła w sumie trzy dni i żałowałam, że nie zaplanowaliśmy tam więcej czasu. Pierwszego dnia przejechaliśmy z Melbourne do Apollo Bay. Po drodze zatrzymywaliśmy się wiele razy, bo widoki co zakręt, to ładniejsze, a droga kręta bardzo J, ale niebo było trochę zachmurzone, a wiedzieliśmy, że największe atrakcje czekają nas następnego dnia, właśnie między Apollo Bay a Port Campbell.

Takie plaże mijamy po drodze

Apollo Bay to typowa turystyczna miejscowość, gdzie może nie ma za dużo do roboty, ale plaże są cudnej urody. Z zachwytem podziwialiśmy domy na skałach z widokiem na Ocean. Nie wiem, czy w Polsce miejsca z takimi widokami na morze. W pierwszej linii brzegowej nie buduje się chyba zbyt często. Tuż za Apollo Bay można z drogi zjechać na przylądek Otway, gdzie znajduje się zalesiony Park Narodowy. Cypel znany jest z dwóch rzeczy, po pierwsze ze znajdującej się na wybrzeżu najważniejszej australijskiej latarni morskiej, broniącej wejścia do Cieśniny Bassa od 1848 roku, a po drugie z tego, że jest to jedno z niewielu miejsc w Australii, gdzie można spotkać koale w naturalnym środowisku. Nie muszę oczywiście mówić, że latarnia, jak latarnia, ale jeśli pojawił się cień szansy na spotkanie koali, nie mogłam nie spróbować.

Z rana ruszyliśmy z pewnymi obawami, bo kropiło i nie wyglądało na to, że się przejaśni, ale na szczęście pogoda szybko się poprawiła, a po przejechaniu zaledwie kilku kilometrów w głąb przylądka natknęliśmy się na kilka samochodów zaparkowanych bezpośrednio przy drodze. Ludzie stojący bezpośrednio na jezdni w takim miejscu mogli oznaczać tylko jedno – koale. My też szybciutko zaparkowaliśmy nasz samochód i dołączyliśmy do grupki Hiszpanów, Włochów i turystów jeszcze kilku innych narodowości, żeby z głowami zadartymi w górę popodziwiać nic sobie z nas nie robiące miśki.

Koala na Cape Otway

Sowy na Cape Otway

Było ich ładnych kilka sztuk, niektóre spały na drzewach, niektóre, ku naszej radości zajadały liście eukaliptusa. Wszystkie wyglądały jednakowo śpiąco. Wpatrując się w wystające konary dostrzegliśmy przy okazji parę sów tarze śpiących na gałęziach. Zachwyceni ruszyliśmy dalej, do latarni. Z jej tarasu rozpościera się rozległy widok na klify wybrzeża. Mamy szczęście – pogoda się poprawia i widoki co coraz ładniejsze. Przy okazji zwiedzamy też historyczną stację telegraficzną otworzoną w 1859 roku.

Cape Otway

Latarnia morska na Cape Otway

Ruszamy dalej, z powrotem przez koalowy las, żeby zobaczyć dalsze cuda wybrzeża. 70 kilometrów dalej docieramy do miejsca, najbardziej znanego punktu widokowego. Kiedyś podobno nazywano ten cud natury – wystające z wody wapienne formacje skalne – Sow and Piglets (Maciora i prosięta), ale ostatecznie znamy to miejsce pod nazwą Dwunastu Apostołów. Nazwa jest o tyle nieadekwatna, że skał wystaje dziś z wody tylko osiem. Jeszcze w 2005 roku było ich dziewięć, ale Ocean zabiera je po kawałku. Od tego momentu co kilka kilometrów mijamy kolejne punkty widokowe – między innymi Loch Ard Gorge, gdzie można zejść i cieszyc się urokami plaży, London Arch, który już nie jest łukiem, bo zawalił się w 1990 roku i The Grotto.

Wszędzie jest pięknie, zatrzymujemy się często i ostatecznie przejechanie 160 kilometrów zajmuje nam tego dnia siedem godzin. Docieramy do miasteczka Warrnamboll padnięci, ale zadowoleni. Dzięki bardzo uprzejmemu Panu w recepcji hotelu szybko decydujemy o planie na kolejny dzień. Po krótkiej wymianie zdań o tym, co udało nam się zobaczyć, pada pytanie: „A emu widzieliście? Jeśli nie, musicie pojechać do Tower Hill Wildlife Reserve”. W kraterze wulkanu i na wzgórzach dokoła niego utworzono park, gdzie łatwo spotkać kangury, emu i koale. Oczywiście z tej rekomendacji skorzystamy. Rankiem najpierw idziemy zjeść śniadanie w miłej restauracji z widokiem na plażę, a później ruszamy do parku. Po dwudziestu minutach jesteśmy na miejscu, niestety zaczął padać deszcz.

Emu w Tower Hill Wildlife Reserve

Nie poddajemy się, idziemy na spacer i już wkrótce zostajemy nagrodzeni spotkaniem oko w oko i z kangurami i z emu i z koalami.Dookoła lata też wiele kolorowych ptaków. Rezerwat nie jest duży, ale też ludzi za bardzo tu nie ma i przechadzka poprawia nam nastroje.

Do Melbourne postanawiamy wracać ta samą droga, ograniczając jedynie ilość postojów po drodze. Oczywiście zatrzymujemy się na kilku ominiętych poprzedniego dnia punktach widokowych i paru plażach, ale pogoda nie zachęca do przedłużania spacerów.

Deszcz może nas nie cieszy, ale w sumie tu się przyda. Ze względu na dużą liczbę drzew eukaliptusowych i wydzielane przez nich olejki przy wysokich temperaturach latem często dochodzi tu do wyniszczających pożarów, które są na tyle niebezpieczne, że władze bardzo często podejmują decyzje o zamknięciu całej drogi.

Wypalone drzewa na Great Ocean Road

Tak było także na krótko przed naszym przyjazdem i teraz możemy na własne oczy zobaczyć ogrom zniszczeń, jakie czyni tu ogień. Później zatrzymujemy się na chwilę w Lorne, turystycznej miejscowości na wybrzeżu, żeby jeszcze raz spojrzeć na Ocean i nasza wyprawa powoli dobiega końca. Great Ocean Road jest naprawdę wspaniała i to jedno z tych miejsc, które warto odwiedzić będąc w Australii. Ja zdecydowanie żałuje tylko, że nie zaplanowaliśmy dłuższego pobytu, żeby móc się nieco bardziej nacieszyć tutejszymi plażami.

Uwaga! W Australii panuje ruch lewostronny i nie można jeździć z polskim prawem jazdy, potrzebne jest prawo jazdy międzynarodowe. Bez problemu można taki dokument wyrobić przed wyjazdem. Nasza trasa wyglądała tak:

Na blogu możesz przeczytać także o naszym pobycie na Tasmanii i o Uluru.